Ik denk nog wel eens terug aan juffrouw Remmers van de Laurentiusschool en ging bij haar op visite



1. Juffrouw Remmers, nu mevrouw Royackers, woont op haar 84-jarige leeftijd nog steeds aan de Ulvenhouselaan.
De grote feestweek van de Laurentiusschool in verband met haar 90-jarig bestaan is maandag 8 mei van start gegaan. U kunt daar alles over lezen in ons hoofdstuk Ginnekens Nieuwsblad. Spelletjes uit de tijd van Ot en Sien stonden op de speelplaats opgesteld. Juffrouw Lian (Broers) van groep 3 had als ‘gastdocent’ meneer Ad (van Ierssel) gevraagd om iets over de Laurentiusschool van vroeger te komen vertellen. Daar weet hij heel veel vanaf, zou al snel blijken.

Ad van Ierssel is secretaris van Stichting Annex-50 en organisatie Ginneken Bewonersbelangen en een van de medewerkers van onze website. Zelf heeft hij veertig jaar voor de klas gestaan, geeft tegenwoordig computerles aan kleuters en heeft vroeger als invaller korte tijd les gegeven op de Laurentiusschool. Ad van Ierssel is geboren en getogen in het Ginneken en kent het oude dorp van binnen en van buiten. “Ik ben vroeger op de Laurentiusschool begonnen in de eerste klas bij juffrouw Remmers. Dat was in 1946, vlak na de oorlog. Ik schijn zelfs verliefd op haar geweest te zijn”, vertelde hij de kinderen in de klas van juffrouw Lian.

Er zaten in die tijd ook veel jongens uit Ulvenhout en Bavel op school…

Wat moeten er in de loop der jaren toch veel jongens bij haar in de klas hebben gezeten, denkt Ad achteraf. Ja, alleen jongens, want de Laurentiusschool was in die tijd een echte jongensschool en nog eens een goede school ook. Er kwamen in die tijd niet voor niets zoveel jongens uit Ulvenhout en Bavel naar deze school in het Ginneken. Tegenwoordig is de Laurentiusschool net als alle basisscholen een school voor jongens en meisjes. De school staat nog steeds heel goed bekend en is met een eigen website op internet te vinden onder de naam www.deleuksteschoolvannederland.nl.

Zestig jaar geleden was juffrouw Remmers de enige onderwijzeres op de Laurentiusschool tussen een heleboel mannen. Ik kan ze me nog allemaal herinneren: meneer Goossen, meneer Kemper, meneer Michielsen (de Giel), meneer Heesemans, meneer Vollenberg (de Pukkel), meneer van Herpen (den Erpel), meneer Schellekens (den Ouwe) en meneer Schelfhout. Hij was het hoofd van de school. Juffrouw Remmers moet het wel erg goed gehad hebben, zo’n knap meisje (zie foto) tussen al die mannen. Of dat waar was?, we zullen het haar maar eens zelf gaan vragen.

In 1943 solliciteerde ze nog maar 22 jaar oud bij de Laurentiusschool…

Zo kwam ik op een goede middag bij haar thuis in haar woning aan de Ulvenhoutselaan. Daar woont ze op 84-jarige leeftijd nog helemaal zelfstandig. Hoewel haar geheugen haar wel eens in de streek laat, kwamen er toch heel wat herinneringen naar boven. Als 22-jarige solliciteerde zij in 1943 naar een plaats op de Laurentiusschool. Om aangenomen te worden moest ze eerst een proefles geven. Omdat het midden in de oorlog was, hadden ook Duitsgezinde personen met zulke benoemingen te maken. Zo moest ze ook bij de inspecteur komen, die haar vertelde dat ze als tweede op de voordracht stond.

Dat kwam vooral omdat de persoon boven haar een dubbele dus deftige naam had en zulke namen schenen in die tijd voorrang te krijgen. Hevig verontwaardigd protesteerde onze sollicitante. Ze had immers de mooiste proefles gegeven en naar dure namen kijken vond ze niet eerlijk. Onder de indruk van haar argumenten werd ze toen toch benoemd en werd ze kwekeling met akte met een salaris van 20 gulden per maand. Ik was erg benieuwd naar het aantal kinderen. Zelf onderwijzer had ik in de jaren 70 soms 45 kinderen in de klas, terwijl de laatste jaren het aantal leerlingen rond de 25 schommelde.

Er waren voor de zestig leerlingen nog geen boeken, geld was er niet…

Verontwaardigd vertelde juffrouw Remmers mij dat ze de eerste jaren begon met zestig jongens in de eerste klas. Waarschijnlijk een soort wraakneming door degene die de juffrouw met de dubbele naam liever benoemd had zien worden. Zestig leerlingen in een klas en dan nog wel de eerste klas klinkt tegenwoordig als iets onmogelijks. Daarbij komt dat er geen methodes, geen boeken en geen schriften waren. Het was immers oorlog dus geld was er niet. Alles moest een schooljuf zelf in die tijd verzinnen. Zo knipte en plakte ze met de kinderen allerlei molens. En met de wieken konden dan allerlei sommetjes gemaakt worden.

Het klaslokaal van juffrouw Remmers had ramen die uitzicht gaven op de tuin van meneer Schelfhout, toen hoofd van de school. Het mooie huis aan de Dillenburgstraat bij de school staat er nog steeds en is recent helemaal gerenoveerd. In de tuin stond een kersenboom. En zelfs met die kersen kon ze rekenles geven. Ik weet nog dat we in 1946, toen ik bij haar in de klas zat, allemaal kersen kregen uit die tuin. Mevrouw Schelfhout vond het zielig, dat wij de hele dag tegen die heerlijke kersen aan zaten te kijken en er niet van konden eten. Vandaar dit sympathieke gebaar.

Ouderavonden werden in die tijd nooit gehouden, die kende men niet…

Aan mijn vroegere juf vroeg ik of ze in die tijd wel eens met alle onderwijzers samen vergaderde, maar daar kon ze zich niets van herinneren. Ze dacht eigenlijk dat er nooit vergaderd werd. Het hoofd van de school maakte wel uit wat en hoe het moest gebeuren. Wel wist ze nog te vertellen dat ze nooit contact had met de ouders van haar leerlingen. Ouderavonden werden in die tijd nooit gehouden. Ze vond dat ouders toen weinig belangstelling hadden voor hun kinderen op school. Tot op het moment dat het overgangsrapport werd uitgedeeld waren ouders onzeker of hun zoon wel of niet over zou gaan naar een volgende klas.

In deze tijd is dat haast niet meer voor te stellen nu in het onderwijs meer vergaderd wordt en formulieren worden ingevuld dan les gegeven. Alle jongens uit die tijd kennen kapelaan Knipscheer. De geestelijken van de Laurentiusparochie gaven toen elke week katechismusles op de lagere scholen. Kapelaan Knipscheer was berucht bij alle leerlingen. Zijn handen zaten altijd behoorlijk los. “Ik bleef altijd in de klas als hij er was”, aldus juffrouw Remmers, “dan durfde hij niet met zijn sleutelbos te slaan. ” Ze vroeg aan haar collega’s of daar niets aan te doen was, maar dat was niet mogelijk. De geestelijkheid stond in die tijd in een te hoog aanzien.

Voor vijfenveertig gulden per maand kreeg ze een baan in Nijmegen…

Juffrouw Remmers is niet lang op de Laurentiusschool gebleven. Plotseling kreeg ze het idee om op een andere school les te gaan geven. En hoe meneer Schelfhout ook probeerde haar over te halen om te blijven, ze was vast besloten van school te veranderen. En zo kwam ze op een school in Nijmegen terecht, waar ze vijfenveertig gulden per maand ging verdienen. Tot 1949 heeft ze daar les gegeven. Toen trouwde ze met meneer Royackers, voor veel jongens een bekende leraar op de Laurentius Mulo samen met meneer Schellens, meneer Havermans en meneer van Dongen. Dat was het einde van haar loopbaan als onderwijzeres, want trouwen betekende voor een vrouw in die tijd ontslag.

Op mijn laatste vraag of ze het inderdaad als meisje zo goed had tussen al die mannen gaf ze als antwoord, dat ze heel vriendelijk werd behandeld en dat al die mannen getrouwd waren. Dat was een duidelijk antwoord waar geen misverstand over kon bestaan. Die middag aan de Ulvenhoutselaan hebben we nog veel meer herinneringen opgehaald uit de jaren na de Tweede Wereldoorlog. Heel veel Ginnekense jongens hebben via de Laurentiusschool, in het begin het schooltje van Takx genoemd, hun eerste stappen in de toekomst gezet. Nu zijn de leerlingen jongens en meisjes.

2. Het onderwijsteam van de Laurentiusschool in 1943: v.l.n.r. meneer Michielsen, juffrouw Remmers, meneer Kemper, meneer Schellekens, meneer Schelfhout, meneer van Herpen, meneer Mous, meneer Takx en meneer Goossen.
3. Links meneer Schelfhout, die hoofd werd van de Laurentius Mulo, waarvoor toen naast de lagere school een nieuwe eigen afdeling werd gebouwd. Naast hem zijn opvolger als hoofd van de lagere school, meneer Broere. Hij woont nu in Huize de Werve.
4. De schoolfotograaf maakte vroeger ook foto’s van de leerlingen. Op de foto Adje (l) en Henkie van Ierssel.